დრო  ყველაზე თანაბრად განაწილებული რესურსია. დროს ვერ მოგვპარავენ, ვერ წაგვართმევენ, მას ვერ ვითხოვთ, ვერც ვისესხებთ. დროს ვერავის ვაჩუქებთ და ვერც გვაჩუქებენ, მას ვერ შემოვინახავთ, ვერც დავკარგავთ და ვერც ვიპოვით. მას ვერ დავუტოვებთ ანდერძით შთამომავლებს და ვერც ფულით ვიყიდით. დროს ვერ დავაბრუნებთ და ვერც მომავალში გადავინაცვლებთ. დრო თანაბარი აქვს მათხოვარსაც და ხელმწიფესაც – ის დღეღამეში ყველასათვის 24 საათია.

ვამბობთ: “დრო დავკარგე”, “დროს ვკლავ”, “დრო არა მაქვს” და ა.შ. უფრო სწორი იქნებოდა გვეთქვა: “დროს სწორად ვერ ვგეგმავ”. მაშასადამე, საჭიროა ადამიანმა უბრალოდ გადავწყვიტოთ, რას დავუთმოთ დრო და რას – არა. ეს კი, როგორც ცხოვრება გვიჩვენებს, არც ისე ადვილია. ნებისმიერი საქმე დროის თვალსაზრისით, შეიძლება დაიყოს 4 კატეგორიად:

ადამიანთა უმეტესობა პრიორიტეტს ანიჭებს სასწრაფო საქმეებს და ნაკლებად უფიქრდება იმას, რამდენად მნიშვნელოვანია ის. ამის შედეგად ის დროის მეტ წილს უთმობს “უს” და “უა” საქმეებს (მაგალითად, რიგში დგომისას “ბუზების თვლა”, ინტერნეტში თამაში, ჭორაობა და ა.შ.). ამასობაში დრო გადის შეუმჩნევლად და მხოლოდ სიბერეში ხდება სანანებელი ყოველივე ეს.

ერთმა ექიმმა საავადმყოფოში გამოკითხა ასობით ღრმად მოხუცებული ადამიანი. თქვენ წარმოიდგინეთ, რომ არცერთი მათგანი არ ნანობდა იმას, რაც გაუკეთებია ცხოვრებაში. რაგინდ მძიმე შედეგიც არ უნდა მოჰყოლოდა მათ ქმედებას, ისინი ირწმუნებოდნენ, რომ კვლავაც ისე მოიქცეოდნენ. ერთადერთი, რასაც ნანობდა ყოველი მათგანი, იყო ის, რაც მათ არ გააკეთეს (კატეგორია: “მნიშვნელოვანი არასასწრაფო”).

ადამიანის ბიოლოგიური საათი არ არის დეკლარირებული დღე-ღამის - 24 საათის ტოლი. ის მთვარის დღე-ღამის, დაახლოებით 24 საათის და 50 წთ-ს ტოლია. სწორედ ეს 50 წუთის ცდომილება გახლავთ იმ დაძაბულობის წყარო, რის გამოც გვეჩვენება, რომ საქმეებს ვერ ვასწრებთ. ეს ერთ-ერთი ჩვენი მრავალი ილუზიათაგანია.

ავტორი: ირაკლი პატარაია (უმცროსი)

მისწერეთ ავტორს

 

წერილის გაგზავნა

ტექსტი