მოდით წარმოვიდგინოთ, რომ მე და თქვენ ვართ $2 მლნ. ღირებულების ბიზნესის მფლობელები ერთნაირი წილებით. ბიზნესის მოგება არის მატერიალური აქტივების ღირებულების 12% ყოველწლიურად, ანუ $240 000 და გვაქვს საფუძვლიანი მოლოდინი, რომ გაუნაწილებელი მოგებაც რეინვესტირებულ იქნება ასევე 12%-ით წელიწადში. დავუშვათ აგრეთვე, რომ არის ვიღაც სხვა ადამიანიც, რომელიც ყოველთვის მზად არის იყიდოს ჩვენი ბიზნესი მატერიალური აქტივების ღირებულების 125% ფასად.

დავუშვათ ჩვენ შევთანხმდით, რომ წლიური მოგების 1/3 ავიღოთ ხოლო 2/3 რეინვესტირება მოვახდინოთ კვლავ კომპანიაში. ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ეს გეგმა სრულებით გონივრულია. ჩვენ გვექნება მიმდინარე შემოსავალიც და ამავდროულად დავაგროვებთ კაპიტალსაც. ამ გეგმით, $80 000 ვიღებთ დივიდენდებად ხოლო $160 000 კი ვაბანდებთ კომპანიაში, მომავალი მოგებების გაზრდის მიზნით. პირველ წელს ყოველი ჩვენგანის დივიდენდი იქნება $40 000 და მოგებების ზრდასთან ერთად, თუკი შენარჩუნებულ იქნება პოლიტიკა, რომ მოგებების 1/3 გაიცეს დივიდენდად, ჩვენი დივიდენდებიც გაიზრდება. საერთო ჯამში დივიდენდების და აქციების ღირებულება გაიზრდება 8%-ით ყოველწლიურად (ხომ გახსოვთ მოგებაა 12%, მაგრამ ის მცირდება 4%-ით, რომელიც გაიცემა დივიდენდის სახით).

ათი წლის შემდეგ ჩვენი კომპანიის მატერიალური აქტივების ღირებულება იქნება $4,317,850 (საწყისი $2 მლნ. რომელიც იზრდებოდა ყოველწლიურად 8%-ით რთული დაგროვებადი პროცენტებით) და ყოველი ჩვენგანის დივიდენდი მეათე წელს იქნება $86,357. ყოველი ჩვენგანის აქციების ღირებულება იქნება $2,698,656 (ჩვენი წილი ნახევარი კომპანიის ღირებულების 125%) მეც და თქვენც ვიქნებით ბედნიერები - ჩვენ გვექნება ყოველწლიური დივიდენდები და აქციები, რომელთა წლიური ზრდა იქნება 8%.

მოდი ახლა ვნახოთ ალტერნატიული მიდგომა, რომელიც ბევრად უფრო ბედნიერს გაგვხდის ჩვენ. ამ სცენარის მიხედვით, ჩვენ დავაბანდებთ მთელს მოგებებს ისევ კომპანიაში და ყოველი ჩვენთაგანი გაყიდის თავისი აქციებიდან 3,2%-ს ყოველწლიურად. ვინაიდან აქციების გასაყიდი ფასია მატერიალური აქტივების 125%, ის მოგვცემს იგივე $40 000 ნაღდ ფულს პირველ წელს. და ეს თანხა ყოველწლიურად გაიზრდება. დავარქვათ ამ სიტუაციას „წილის გაყიდვის" მიდგომა.

ან „წილის გაყიდვის" სცენარის მიხედვით, ჩვენი კომპანიის საბალანსო ღირებულება ათი წლის შემდეგ იქნება $6 211 696 ($2 მლნ. რომელიც იზრდებოდა ყოველწლიურად 12%-ით რთული დაგროვებადი პროცენტებით). ვინაიდან ჩვენ ვყიდიდით ყოველწლიურად ჩვენი წილის ნაწილს, 10 წლის შემდეგ ყოველი ჩვენთაგანის წილი დაიწევს 36.12%-მდე. მიუხედავად ამისა, ჩვენი წილის საბალანსო ღირებულება იმ დროისთვის შეადგენდეს იქნება $2 243 540. ნუ დაგავიწყდებათ, რომ საბაზრო ღირებულება არის საბალანსოს 125%. შესაბამისად, ყოველი ჩვენთაგანის წილის საბაზრო ღირებულება იქნება $2,804,425 ანუ 4%-ით მეტი ვიდრე იმ შემთხვევაში, თუკი ჩვენ ავირჩევთ დივიდენდების ყოველწლიურად აღების პოლიტიკას.

მეტიც, ჩვენი ყოველწლიური ნაღდი ფულის შემოსავალი „წილის გაყიდვის" სცენარისას იქნება 4%-ით მეტი ვიდრე ჩვენ მივიღბდით დივიდენდების აღების სცენარით.

გარდა მიმზიდველი მათემატიკისა, არსებობს კიდევ ორი - მეტად მნიშვნელოვანი არგუმენტი „წილის გაყიდვის" პოლიტიკის სასარგებლოდ. პირველი, დივიდენდები გაიცემა ყველა აქციონერზე. თუკი კომპანიამ დააწესა გასცეს დივიდენდები მოგების 40% ოდენობით, რა ქნან მათ, ვისაც სურს 30% ან დავუშვათ, 50%? ან იქნებ ზოგიერთ აქციონერს სურს საერთოდ არ აიღოს დივიდენდი და მთლიანად დააბანდოს თავისი წილი მოგება კომპანიაში? ან იმ აქციონერს რას ვუშვებით, რომელსაც სურს მთელი მოგების აღება?

„წილის გაყიდვის" პოლიტიკის დროს თითოეული აქციონერი აკეთებს საკუთარ არჩევანს, რამდენი ნაღდი ფული აიღოს ყოველწლიურად და რამდენი დატოვოს კომპანიაში რეინვესტირებისთვის. დავუშვათ, იმ აქციონერს, რომელსაც სურს თავისი წილის რეინვესტირება კომპანიაში, შეუძლია მიღებული დივიდენდით შეიძინოს კომპანიის აქციები დამატებით. ამ შემთხვევაში აქციონერი აგებს ორჯერ: ჯერ ერთი იმიტომ, რომ მას უწევს გადასახადის გადახდა და დარჩენილი ნაკლები თანხით აქციების შეძენა და მეორედ იმიტომ, რომ მას უწევს საბალანსო ღირებულების 125% ფასის გადახდა.

მეორე უარყოფითი მხარე დივიდენდის გაცემის პოლიტიკაში არის ის გარემოება, რომ დივიდენდი მთლიანად მოგებად ითვლება და მთელს თანხაზე არის გადასახადი გადასახდელი, მაშინ, როცა აქციების გაყიდვის შემთხვევაში დასაბეგრია მხოლოდ მოგების ნაწილი.

ავტორი: ირაკლი პატარაია (უმცროსი)

მისწერეთ ავტორს

 

წერილის გაგზავნა

ტექსტი